jehan barbur'un "baba öyküler" kitabında birbirinden farklı yirmi insan var. tabii ki yirmi de baba... her biri özgün, farklı ve özel.
“her insanın bir baba hikâyesinin olması gerektiğini düşünürdüm hep; hayal ederdim, kendi kendime kurgular yapardım, hâttâ bir baba karakteri yazıp onu kendim oluşturmaya da kalktım birkaç kez... olmadı...”
majak toşikyan: “hiç bir tv kanalından veya medya tarafından bir öneri gelmedi, bana kalırsa gelemez de, varsa ‘cesur’ biri ben buradayım, kapımız herkese açık…”
ben seninle ilk kez bu kitapta anlattıklarınla tanıştım. seni burada anlattıklarından tanıdım. hem de yıllar önce pek çok mitingde, cenazede, kadırga yurdundaki konferans ve seminerlerde defalarca aynı mekânlarda olmamıza karşın.
toşikyan: “senin için bestelediğim bu oratoryo kayda geçecek ve bugünden itibaren kim bilir belki de yüzyıllar boyunca dinlenecek…”
berberyan: “hrant gibi acıları daima sevgiyle onarmayı öğütleyen insanların ‘anı’sını yaşatmaksa amaç, her iş ‘yürek avuçta’ yapılmalıdır. Ortaya çıkan şey yüreklere de dokunabilirse eğer, o ‘anı’ ölümsüzleşip sonsuzluğa emanet edilmiş olur.”