yazar, okur/alıcı ve eleştirmenin iktidarla imtihanı
konumlar; kimlikler, kurallar, biçimler sınırlar ve sınırlamalar demektir. sınırlar ve sınırlamalar bir “iktidar”ın varlığını gerektirir. bir iktidarın olduğu yerde ise gerçek anlamda yaratıcı özgürlükten söz edilemez. özgürlüğün olmadığı yerde de aslında sanat yoktur!
ezilenlerin tiyatrosu’nun en temel amacı ezilenlerin özgürleşmesini sağlayan bir tiyatro biçimini gerçekleştirmektir, böylece düşlediğimiz demokrasiye ulaşabiliriz.
orada “topyekûn” bir direniş başarıya ulaşmış... canları pahasına direnerek orayı savunanlarla, zaferden sonra geriye dönen binlerce insanın hâli, görünüşleri, verdikleri izlenim, ifade ettikleri duygu ve düşünceler bu doğrultuda...
gerçek, iki çocuk arasındaki en kısa doğrudur.
çocukların yaşadıklarına gördüklerine dair pek çok yalan söyleriz onlara, işimize öyle geldiği için, belki sıkça da korumak için. ama çocuklar o yalanlara asla inanmazlar. o yüzden önemlidir içimizdeki çocuğu hiç öldürmemek ve o çocuğun sesini hep duymak.
insanı bir hâlden başka bir hâle geçirme gücü olması gerekir şiirin. ama önemli olan hangi hâlden hangi hâle geçeceğimizdir. bizi yolculuğumuzda nereye götürdüğüne bakmalıyız, derinimizde sakladıklarımıza götürüyor mu bizi, yeni anlam dünyaları kazandırıyor mu, insanı, toplumu ve tarihi daha derinden anlamamızı sağlıyor mu, soru sorduruyor mu?
“hiç bir anadil masum değildir. medeniyet denilen, yazıyla başlatılan dönemde, aile biçimleri de dille paralel gelişir ve tabii fallokrasi de. tüm anadiller feci şekilde ataerkil ve türcü ötekileştirme ihtiva eder, yani feci halde babadırlar.”
insanların her türlü ilişkisi sorgulanmalı çünkü. ezberler, alışkanlıklar, çıkar ve nihayetinde de erk kullanmak ve bir iktidar yaratmak her ilişkinin taşıdığı risklerin oluşturduğu farklı aşamalar. yapımı destar tiyatro tarafından üstlenilen ve mehmet atak ve arkadaşlarının sahneye koyduğu “merheba” öncelikle bunun bir örneği.